Éric Dopazo: Comezar este proxecto tróuxome a alegría de coincidir con xente con intereses afíns, pero tamén me axudou a ser máis compasivo comigo mesmo á hora de decidir cando parar de editar un vídeo. Ás veces pode ser raro exporse diante dunha cámara, pero recordo o que me axudou a min ver vídeos de xente trans* no comezo da minha transición e creo que é de xustiza que haxa este contido en galego. A min teríame gustado!
“Con que unha persoa soa se sinta reflectida ou válida vendo o meu contido... doume cun canto nos dentes!”
Que é para ti o máis gratificante de publicar contido LGBTIQA+ no Youtube?
Nee: Pensar em mim mesme, há uns poucos anos, vendo-os. Até que tivem 13 anos nom soubem que era trans, porque ninguém me dera as ferramentas necessárias para identificá-lo. Para mim forom fundamentais outres ativistes que se visibilizavam nas redes, e quando alguém me di que eu fum isso para elu, fai-me mui feliz. Há pessoas que usarom os meus vídeos como ajuda para sair do armário com a sua família, que questionarom o seu género, que aprenderom algo… Isso compensa todo o ódio, o trabalho e todas as vezes que o programa fecha inesperadamente mentres edito.
O Rabelo: Sem lugar a dúvidas, que me escrevam pessoas agradecendo o que conto por ver-se representadas. Isto é incrível. Também me parece mui divertido e fai-me muita graça fazer guións e gravar-me. Gostaria de ter mais contido de humor crítico.
Éric Dopazo: Sen dúbida, saber que os poden ver adolescentes trans galegofalantes nun momento vital de cuestionamento. Con que unha persoa soa se sinta reflectida ou válida vendo o meu contido; con que sinta que non ten que deixar de falar galego nin meterse nun armario; con que o vexa unha nai dunha crianza trans*, un avó... doume cun canto nos dentes!